Jesień to doskonały czas na podróże połączone ze zwiedzaniem znanych galerii sztuki. Dziś zachęcamy do wizyty w Pradze w Czechach, położonego nad Wełtawą jednego z najchętniej odwiedzanych miast Europy. Praga w obecnej formie powstała w 1784 roku, z licznymi galeriami i muzeami jest obecnie centralnym ośrodkiem sztuki w Czechach. Przy okazji zwiedzania tego pięknego miasta, nie można ominąć Narodowej Galerii, goszczącej wiele znakomitych wystaw. Jedną z nich jest niezwykle ciekawa wystawa „Sztuka Długiego Stulecia”.

Wystawa 1796-1918: Sztuka Długiego Stulecia w sposób celowy i naturalny łączy sztukę czeską i międzynarodową. W przeciwieństwie do poprzednich wystaw stałych w Galerii Narodowej w Pradze, prezentowane dzieła sztuki nie zawierają wypożyczeń z innych muzeów i galerii, które uzupełniają luki w zbiorach.  Wystawa pokazuje to, co Galeria Narodowa w Pradze zgromadziła w ciągu swojej ponad 220-letniej historii w szerokim kontekście. Dlatego artyści są naturalnie reprezentowani w sposób nierównomierny – z jednej strony zwarte i reprezentatywne zbiory, a z drugiej mniej lub bardziej przypadkowo nabyte lub okazjonalne nabytki.

Powstały w ten sposób wybór prezentuje ponad 450 dzieł sztuki 150 artystów w trzech głównych rozdziałach: Człowiek, Świat i Idee. Na wystawie prezentowane jest zarówno malarstwo, jak i rzeźba. Rzeźbie swobodnej towarzyszą obrazy. Rzeźba publiczna stanowi osobny dział parafrazujący trzy podstawowe tematy w działach Architektura, Pomnik i Nagrobek z uwzględnieniem wybranego ujęcia i dostępności eksponatów.

Dlatego na wystawie można zobaczyć obok siebie artystów o różnych poglądach na sztukę i bardzo różnych pokoleniach, jak na przykład Josefa Mánesa obok Pabla Picassa, Josefa Navrátila obok Bohumila Kubišty czy Antonio Canovę obok Franza von Stucka. Podział tematyczny wystawy pozwolił na podzielenie jej na wiele małych podgrup dzieł sztuki reprezentujących niezależne działy, począwszy od autoportretów, portretów rodzinnych i oficjalnych, poprzez obrazy kawiarni, tętniących życiem bulwarów miejskich, wiosennych pejzaży, górskich jezior czy dzieł o tematyce religijnej lub mitologicznej.

Dwie wystawy twórczo operujące XIX-wiecznymi środkami wizualnymi odbiegają od planu prezentowania wyłącznie dzieł sztuki ze zbiorów NGP. Podczas gdy architekt wystawy Jiří Příhoda wykorzystał w swojej trzykanałowej projekcji materiał filmowy dostarczony przez Galerię Narodową w Pradze, zespół projektantów Studia Graficznego Najbrt stworzył imponujący kolaż plakatów wypożyczonych przez Muzeum Sztuki Dekoracyjnej w Pradze, Archiwum Teatru Narodowego i Wojskowy Instytut Historyczny w Pradze. Dwie autentycznie współczesne interwencje opierają się na podstawowej idei wystawy – zarysowaniu świata XIX-wiecznego człowieka. Stały się one integralną częścią projektu i dowodem na inspirujący charakter spuścizny artystycznej długiego wieku dla społeczeństwa XXI wieku.

Badany okres obejmuje w istocie trzy stulecia, w tym ostatnie. Współczesny stosunek do XIX-wiecznej historii jest jednak często ambiwalentny – bliski i odległy. Ówczesne społeczeństwo i kultura, w tym sztuka, przechodziły istotne zmiany, które często mają duży wpływ także na teraźniejszość. Z drugiej strony XIX-wieczny człowiek nie zrozumiałby dzisiejszych fascynujących i ostrych debat na temat płci czy problemów ekologicznych. Istnieją jednak pytania, które społeczeństwo długiego wieku samo sobie postawiło. Dlatego próbuje się dziś inaczej spojrzeć na historię sztuki lub inaczej „czytać” sztukę przeszłości. Wszystko to charakteryzuje się pewnym odejściem od tradycyjnych narodowych szkół artystycznych i historyczno-artystycznych. Pod tym względem znajdujemy się w samym środku niezwykle owocnej i inspirującej debaty, sprzyjającej radykalnej zmianie w opowiadaniu „historii sztuki”.

Na wystawie znajdują się dwa niewielkie gabinety graficzne prezentujące bogate eksponaty Kolekcji Rycin i Rysunków z badanego okresu.

Galeria Narodowa w Pradze
Pałac Targowy